پرخوری عصبی (بولیمیا) و بی اشتهایی عصبی (آنورکسیا) 

پرخوری و بی اشتهایی عصبی بسیار شبیه , اما متفاوتند. آنورکسیا, به معنی ورزش بیش از حد و گرسنگی مفرط به منظور کاهش وزن و وسواس و تمایل ناسالم به “استخوانی” بودن است. این افراد مجبور نیستند کم تر از وزن طبیعی باشند, اما آنها با چنین ویژگی مشخص میشوند چون آنورکسیا این وضعیت را برای بدنشان به وجود می آورد. بولیمیا, به معنی ورزش بیش از حد , گرسنگی مفرط و تمایل به کاهش وزن به دلیل وسواس و تمایل ناسالم به ” استخوانی” بودن است. این افراد, به دلیل ابتلا به بولیمیا نه وزن طبیعی دارند و نه چاق هستند. این افراد, یک ” چرخه غذا خوردن” را دنبال میکنند. ” چرخه غذا خوردن” زمانی اتفاق میفتد که فرد بعد از غذا خوردن احساس شرم میکند , از ملین ها استفاده میکند و خود را تحریک میکند تا غذایی که خورده ( در مورد بولیمیا) را بالا بیاورد. سپس افسرده میشود, غذا میخورد و این چرخه تکرار میشود.

طبق باور برخی , فرد مبتلا به بولیمیا و آنورکسیا میتواند خودش را کنترل کند. این باور تا حدودی صحیح است. این مسئله در مورد هر فرد متفاوت است , اما به یک دلیل باعث ایجاد اختلال میشود. بعضی از افراد مبتلا به این اختلالات میتوانند خودشان را مجبور به غذا خوردن کنند , اما بعضی دیگر نمیتوانند. دلیلش این نیست که نمیخواهند, آنها قادر به انجام چنین کاری نیستند. اینکه آنها غذا نمیخورند یک انتخاب نیست. آنها نمیتوانند خودشان را مجبور به غذا خوردن کنند. غذای آنها به طور ناگهانی طعم شیرین و خشک پیدا میکند و هیچ تمایلی به خوردن آن ندارند و فرقی ندارد که این غذا چقدر از نظر افراد معمولی خوشمزه است. تمایل به غذا نخوردن در این افراد بسیار قوی است و باعث میشود فکر به غذا خوردن برای آنها دردناک شود. اگر این افراد تحت فشار و زور قرار بگیرند, ممکن است دچار وحشت زدگی شوند.

طبق یک باور دیگر, همه افراد مبتلا به اختلالات غذا خوردن, به بولیمیا, آنورکسیا یا اختلال پرخوری افراطی دچارند. ( اختلال پر خوری افراطی زمانی اتفاق میفتد که فرد, چرخه غذا خوردن را بدون مرحله استفراغ دنبال میکند.) این باور کاملا اشتباه است.

این ها 3 مورد از اختلالات اصلی هستند, اما اختلالات همه افراد جزو این سه مورد نیست و میتواند در طبقه بندی EDNOS قرار بگیرد. EDNOS , یک طبقه بندی بسیار عمومی است , اما شامل سایر اختلالات غذا خوردن بدون نام های عجیب و غریب برای آنهاست.

آخرین باور که به بررسی آن میپردازیم, مهم ترین باور است که کم تر به آن توجه میشود. فردی که به اختلال خود زشت انگاری (BDD) دچار است, لزوما به اختلالات غذا خوردن مبتلا نیست.  BDD به این معنی است که, فرد در مورد نقص های موجود در ظاهرش وسواس بیش از حد دارد. چنین افرادی ممکن است موهای خود را همیشه , به شدت زشت ببینند و چندین ساعت در روز تلاش کنند تا موهایشان ” زیبا ” به نظر بیاید. همچنین, این فرد ممکن است یک پسر بسیار لاغر و استخوانی باشد که خودش را چاق میبیند , اما چنین باوری به وضوح اشتباه است. با این حال, تنها به این دلیل که چنین افرادی احساس زشت بودن میکنند , به طور خودکار از اختلال غذا خوردن رنج نمیبرند. ممکن است آنها به هر دو اختلال دچار باشند و احتمال اینکه چنین اتفاقی بیفتد بسیار زیاد است, اما افراد مبتلا به BDD , لزوما به اختلال غذا خوردن دچار نیستند.

پیشنهاد می کنیم مقاله اختلال پرخوری و چگونگی تاثیر آن بر مردان  را که قبلا در نوکو منتشر شده مطالعه بفرمایید .